Melez

Melez
I. Bölüm

Lanet olsun! Sadece Los Angeles'a geri dönmeye çalışıyordum.Peşimdekilerden kaçarak...
İnsanlardan saklanabilir,hayvanları öldürebilirsiniz ama peşinizdekiler evcil olmayan hayvanlar gibi vahşi, insanları etten giysiler olarak gören doğa üstü pisliklerse, kaçmak (ki neredeyse imkansız) veya saklanmak için çok az şansınız vardır.
Ve ben artık yakalanmanın eşiğindeydim, şansımı zorluyordum.Çünkü iki gündür kaçaktım, ve bence bu iblisler için oldukça uzun bir zamandı.Onlar sabırsızdı...Bu basit bilgiyi iblislerin yanında 5 gün geçirdikten sonra öğrenmiştim.


Yürüyen merdivenlere doğru ayaklandım.Isınmak için girdiğim New York'un en lüks alışveriş merkezlerinden birinde pinekliyordum.
Dikkat çekmek istemiyordum zaten birilerinin beni izlemesinden pek hoşlanmazdım.Giyimim iyidi bu konuda dikkat çekmiyordum ama birşey vardı! Bu lüks ışıl ışıl binanın 13.katında hala elinizde tek bir alışveriş pakedinin bile olmaması alışveriş çılgınlarının (ki bana göre tam psikopatlar) oldukça dikkatlerini çekiyordu.Emin olmak için üzerime birkez daha göz attım,iyidim.Galiba... Sonra bunun önemli olmadığını düşündüm, birilerinin dikkatini çekmek şu anda önemli olmamalıydı.Yürüyen merdivenlere doğru yürürken ışıl ışıl bir mağazanın camındaki yansımamı görünce istemeden duraksadım.Ve baştan aşağıya kendimi süzdüm.Düz saçlarım dağınıktı omuzlarımdan aşağıya dökülüyorlardı.Yorgun gözlerimi altlarındaki morluklar ele veriyordu.Üstümde, Seven Hill beyaz gömlek,Carmen, fırfırları olan kahverengi mini etek,siyah çoraplar,kahverengi Converse'ler,Bessini, hoş kesimli krem rengi üzerine siyah desenleri olan hırka ve tüm bu kıyafetleri tamamlayan siyah kapşonlu bir Collezino mont.Bu markalar bazıları için çok şey ifade edebilirdi ama benim için sadece kıyafetti.
Kendimi incelerken aslında ne giydiğimi o zaman fark ettiğimi anladım.Benita'nın bana ne verdiğini fark etmeden itaat edip hemen dediğini yapmıştım ve verdiklerini giymiştim.İblislerin elinden kurtulmak bir şans,New York'da size orçlu olan moda editörü bir arkadaşınızın olmadı ayrı bir şanstı. O geceyi hatırladım, iblislerin elinden kurtulduktan sonra perişan halde, soğuk gecede sadece koşmuştum, ara sokaklardan birine girip dinlenmeye başlayınca kesikler ve yaralar yeniden canımı yakmaya başlamıştı.Kıyafetlerimde benim gibi perişandı.Yırtılan yerlerinden kanlar akıyordu.Kesikler veya çizikler değilde, karın bölgemde olan bıçak yarası beni zorluyordu.
O sarışın resmen bıçağı saplamıştı bana.
Ne yapacağımı düşünmeye başlamıştım,kimden yardım isteyeceğimi...Nereye gideceğimi? Hala peşimdelermiydi merak ediyordum!Benden ne istediklerini doğruyu söylemek gerekirse hala anlamamıştım.Saçma sapan sorular sorup bana işkence etmişlerdi.
Düşünmek birazda olsa acılarımı unutturmuştu.
Tamam dedim, bunun rüya olamaycağına eminim, gereğinden fazla acı çektim ve hala uyanmadım.
Hadi Shun düşün...Düşün... Önce nerede olduğumu bulmalıydım.Hala LA'yde olmadığım çok açıktı.Los Angeles'dan San Francisco'ya kadar heryeri kralın Michael Jackson olduğunu bildiğim gibi iyi bilirdim ve burası kesinlikle LA değildi.Nerede olabileceğimi düşündüm,şehir merkezine yakın biryerde olduğum kesindi.Sıra sıra dikilmiş bulutlara yetişen, her katından ışıklar fışkıran gökdelenleri izlerken fark ettim ki!...
Hah! işe bak!...Eminim oldukça şanslıyım.Şans ki ne şans... Tam zamanında New York'dayım! Tüm bunlar başıma gelmese yani normal hayatımda olsaydım bir toplantı için bugünlerde New York'da olmam gerekiyordu.

Herneyse diye söylendim kendime.Acele etmeliyim diye düşündüm, kaçtığımı anladıklarında ne yapıcaklarını merak ediyordum.
Neyse.! Herneyse...Güvende olduğumdan emin oluncaya kadar, dinlenmiştim de.Birşeyler yapmalıydım öylece durmak canımı sıkıyordu.
Karakterimle konuşmaya başladım.Bunu psikoloğum önermişti,açıkçası işe yarıyordu da.
"Tamam! Başla"
"Birşeyler yapmalısın."
"Biliyorum, deniyorum işte!"
"Biliyorum, sakin ol"
"Denerim..."
"Yardım istemelisin?"
"Ne diyim insanlara? İblisler beni ele geçirmeye çalışıyor mu?"
"Hadi Shun! Mantıklı ol! Heryerde arkadaşların var.Tüm Dünya'da! Amerika'nın heryerinde! Tanrının cezası New York'da yok mu yani?"
"... ! "
Benita! Beni NY'de yaşıyordu ve üniversitede çok yakın arkadaşlarımdan biriydi.Eminim sorgusuz sualsiz yardım ederdi.
"Peki ama ona nasıl ulaşıcaz bayan çok bilmiş? Nerede oturduğunu bile bilmiyoruz!" Pesimist karakterim düşüncelerime karışmıştı.
O an gözüme birşey takılmıştı.
"Hayır bilmiyoruz ama bulabiliriz" dedim.Yaralarımı kıyafetlerimle kapatmaya çalıştım, ara sokaktan çıkarak telefon klübesine girdim.Garip bir koku vardı içeride.Hemen telefon defterini karıştırmaya başladım.B harfine gelinceye kadar hızlı hızlı sayfaları çevirdim.
Bagu Wilson...
...
Ben Crow
...
Benita Brace işte burada!

"Sana nasıl teşekkür ederim bilemiyorum Beni, bana çok yardım ettin."
"Hmm... Bana neler olduğunu anlatarak başlayabilirsin, hem zaten sana bir borcum vardı dimi? Ödemiş olduğuma sevindim ama böyle olması..." Hemen sözünü kestim.
"Beni, bak teşekkür ederim bana çok yardım ettin gerçekten ama olanları anlatmam çok zor!."
"Tamam, ama en azın..." Yine sözünü kestim.
"Beni bana bir kağıt ve kalem verirmisin?"
Bu ani sorum karşısında bir an şaşırdı ama sonra kendini toparladı.
"Tabi, bekle." Çekmeceden bir kağıt ve kalem alıp geri geldi.Aklımda oluşturduğum metni hemen yazıp imzaladım ve kağıdı ona uzattım.Okuyup anlaması için ona zaman verdim.
"Diane..."dedi ve sustu, susmasını fırsat bilerek;
"Benita" dedim, "Şimdi gitmem gerekiyor.Seni 1 ay içinde aramazsam işlemleri başlat ve bunu mahkemeye ver.Benden umutlarını kesmelerini söylediğimi söyle olur mu?" Ona sarıldım. "Seni seviyorum Beni"
"Bende seni seviyorum Diane... Ama... Bu..." Hala şaşkındı, ne diyeceğini bilemiyordu.
"Görüşürüz Benita." Bekle diye seslendi ama ben çoktan kapıyı çekip çıkmıştım.


Kafamı çevirdim ve yeniden yürümeye başladım.Asansörle insem daha hızlı olur diye düşündüm veasansöre doğru yönümü değiştirdim.2 dakikaya yakın asansörün gelmesini bekledim.Beklememe değdi çünkü asansör tam istediğim gibi bomboştu.Bir dakikadan daha kısa süre içerisinde zemin kata indim.Dışarıya attığım ilk adımda soğuk rüzgarı yüzüme yedim.Biraz rahatlatmıştı beni, soğuk iyiydi.Soğuğu severdim.Hava kararmak üzereydi.Bu gece burada son gecemdi.Benita biraz borç para vermişti ve bende LA için uçak biletimi almıştım.Yarın erkenden evime dönüyordum.Geri döndükten sonra olanları gözden geçiricektim.Yolda hızlı adımlarla ilerledim.Sanki gidicek biryerim varmış gibi...
En kötü ihtimal sabah kadar biryerde bekler veya biraz kestirirdim, güvenli bir yerde!...
Kaldırımda yürürken aynı anda 3 şey oldu:
İlki etraf büyük bir cadde için fazlasıyla sessizleşmişti.
İkincisi sokak lambaları yanıp sönmeye başlamıştı ve bu olduğunda ne olduğunu iblislerin elindeyken öğrenmiştim.Bu iblislerin kapı ziliydi!
Üçüncüsü ise beni en çok korkutan şeydi çünkü bunu daha önce duymamıştım.Çok garip br sesti ve en fazla 2 saniye sürmüştü.Hemen yan tarafımdaki ara sokağa girdim ve boş kasaların arkasına çömeldim.Beklemeye başladım, çok geçmeden arkamdan bir ses geldi.Arkamı dönüp ayağa kalktım, kafamı hafifçe yana eğip karanlığa doğru baktım.
Birşeyler hissediyordum!
Rahatlama ve huzur!... Ne! birden kafam karıştı.Birazdan öldürülücektim ama ben rahattım ve iyi hissediyordum.Kadamı salladım ve bütün düşüncelerden kurtuldum.
Elimde olmadan dizlerimin üzerine düştüm, yüzümü yere çevirdim.
"Yeter artık! Öldür beni ve hepimiz rahatlayalım!..."
Sesim bir fısıltı gibi çıkmıştı ama onun duyabildiğini biliyordum.Bana doğru yavaşca geldiğini hissettim...

I. Bölüm sonu

Wooow, bayıldım kanka süper xD
Devamını heyecanla bekliyorum

beğenilirse yazıcam kankam

Gerçekten çok güzel bir anlatımın var. Çok yeteneklisin bu konuda. Sıkmıyor. Nssıl bir şey düşünmüşsün çok merak ediyorum...

Rütbemi almış olsam devamını yazıcam ama...